Onderwijs in relatie tot P2P/Affiniteitsgemeenschap: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 53:
Het eerste voorbeeld dat men vindt wanneer men de geschiedenis van affiniteitsgemeenschappen induikt is dat van de anarchisten- en arbeidersbeweging aan het eind van de 19e eeuw, dat tijdens de burgeroorlog vocht tegen het oprukkende fascisme in Spanje. Kleine groepen vrienden kwamen samen in cafés waar discussies werden gehouden en men plannen voor actie maakte. (Anarchism in action, n.d.)
Affiniteitsgemeenschappen zijn veelal privé en in eerste instantie niet op handel gericht. Het is een koepelbegrip omdat het strikt genomen op alle groepen van toepassing is: er immers steeds iets wat (willekeurig genomen) mensen gemeenschappelijk hebben en verenigt tot groep. Een affiniteitsgemeenschap vormt zich op basis van voeling met een bepaald onderwerp of thema. Omdat “affiniteit” echter geen eenduidig gedefinieerd begrip is, is het moeilijk om af te bakenen wanneer men nog van affiniteit en affiniteitsgemeenschappen spreekt en wanneer niet. Deze reiken namelijk van hobbyclubs(gemeenschappelijke hobby) tot politiek geëngageerde groeperingen(gemeenschappelijk ideeëngoed). Er moet sprake zijn van een zekere verbondenheid enerzijds met de desbetreffende belangstelling en anderzijds tussen de leden van de groep, maar ook een begrip als “verbondenheid” valt moeilijk aan de hand van criteria af te bakenen. De concrete organisatie, evenals de levensduur van dergelijke groepen varieert vanwege de ruime definitie. Affiniteitsgemeenschappen ontstaan meestal om met een kleine groep mensen iets te bereiken en druk te zetten op de politieke agenda. (“Why Do We Form Affinity Groups?”, 2014)▼
Dit voorbeeld leent zich goed voor het verduidelijken van de kern van ''affinity groups'' of actiegroepen. Deze ontstaan vooral in de informele setting. Mensen uit dezelfde buurt, met hetzelfde beroep die aan de praat raken over een onderwerp, merken dat ze een interesse delen en hierover eenzelfde mening zijn toegedaan. In bovenstaand voorbeeld was dat een verzet tegen fascisme. Deze groepen variëren qua grootte, maar tot de kern behoren veelal vijf tot twintig personen. Dat herkent men in bovenstaand voorbeeld van groepjes vrienden. Bij de voorbeelden uit "Voorbeeld" is het belangrijk in het achterhoofd te houden dat de organisatoren van acties meestal een kleine groep betreft. De rest valt in feite onder sympathisanten. Affiniteitsgemeenschappen zijn veelal privé, autonoom en in eerste instantie niet op handel gericht. Ze zijn dus onafhankelijk en in staat zichzelf te besturen. Ze zijn ook non-hiërarisch georganiseerd: iedereen heeft een gelijkwaardige stem en verantwoordelijkheid (Seeds for change, 2010). Hier ontwaart men enige spanning omdat binnen een actiegroep soms bepaalde rollen worden geven aan mensen, wat hen in feite fundamenteel in een andere positie zet. Het gaat dan om ''spokescouncils'', die voor publiek de standpunten van de groep verdedigt, ''facilitators'', die groepsdiscussies in goede banen leidt, of dergelijke meer. Affiniteitsgemeenschappen ontstaan meestal om met een kleine groep mensen iets te bereiken en druk te zetten op de politieke agenda (Occupy Wall St. West, 2012). Sommige groepen zijn een langer leven beschoren dan andere. Dit heeft dan vooral te maken met hoeveel acties ze haalbaar/wenselijk zien. Sommige groepen zijn gesloten en dus niet voor het grote publiek toegankelijk en er zijn er ook die lidgeld vragen. Ook kunnen de acties variëren in mate van legaliteit, zoals uit de sectie “Voorbeeld” duidelijk blijkt.
▲
==Externe links==
| |||