Onderwijs in relatie tot P2P/Metagovernance: verschil tussen versies

Waarom is brede school dan een vorm van metagovernance? Wel, elke school heeft een eigen bestuursvorm. Een school kan heel hiërarchisch ingesteld zijn, marktgericht zijn of netwerkgericht ingesteld zijn. Als een school hiërarchisch ingesteld is, zal het veel en strenge regels (uniform dragen, enkel naar toilet in speeltijden, enkel kinderen van Nederlandstalige gezinnen, ... ) opdragen en opvolgen. Een hiërarchische school zal tevens weinig inbreng van ouders of kinderen toe laten. Een marktgerichte school zal zoveel mogelijk anticiperen op veranderingen in de omgeving/markt en op basis daarvan de interne organisatie aanpassen. EenDeze marktgerichte schoolvorm wordt tevens gekenmerkt door 3 fundamenten (Narver en Slater, 1990): klantgerichtheid, concurrentiegerichtheid en participatiegerichtheid. Verder kan een school ook eerder netwerkgericht zijn. Een netwerkgerichte school is bijvoorbeeld een freinetschool. Bij dit soort scholen wordt het klasgebeuren eerder door de kinderen gevormd. Kinderen leren van de ervaring van andere kinderen, volwassenen, culturen,... waarbij de leerkracht diepte en structuur brengt. De leerkracht bepaalt dus niet eenzijdig wat er gebeurt, maar de groep en de leerkracht plannen in overleg het werk.

Als brede schoolcoördinator vertrek je zoals hierboven gezegd vanuit de noden van de kinderen en heb je ook aandacht voor de belangen en bevindingen van je netwerk. Vanuit al de kennis die je van de verschillende partijen hebt verzameld, ga je een samenwerking coördineren waarbij de kinderen van de scholen die tot je netwerk behoren, optimale ontwikkelingskansen krijgen. Vanuit je vrije positie, je vertrouwensband met je netwerk en je expertise kan je een vrij grote invloed uitoefenen op de verschillendediverse organisaties die toebehoren aanvan je netwerk. Het behoort tevens tot de taak van een brede schoolcoördinator om kritisch naar bestuursvormen van je netwerkorganisaties te kijken en hen op bepaalde drempels (te hoog inschrijvingsgeld, te weinig participatie,...) te wijzen en dus aan metagovernance te doen. Anders is het onmogelijk om de ontwikkelingskansen van je doelgroep te stimuleren. Zo kan een brede schoolcoördinator met behulp en de steun van het netwerk, een directeur van een school wijzen op zijn te strenge hiërarchische bestuursvorm en een meer netwerkgerichte aanpak voorstellen.

Voor mijn theoretische situering maak ik gebruik van de theorie over metagovernance die Eva Sorensen, een professor in samenleving en globalisering invan de Roskilde universiteit vanin Denemarken ontwikkelde een diepgaander theorie van metagovernance.

Metagovernance gaat voor haar over een verbetering van de coördinatie van bestuursvormen. Deze verbeterde coördinatie vindt plaats in een politiek systeem waarbij er in grote mate een vrijheid voor pluraliteit van zelfbesturende netwerken en organisaties, aan de basis ligt. Het is voor haar een indirecte vorm van besturen dat tot stand is gekomen door verschillende invloeden van processen in de zelf-governance. Zelf-govenance is de capaciteit van sociale entiteiten om zelf de noodzakelijke hulpbronnen te genererenontwikkelen en hun eigen identiteit voort te zetten. Hierdoor zijn ze in staat om een relatief hoge sociaal-politieke autonomie te houden (Kooiman, 2003). Zelf-governance is ook wel te beschrijven als ‘community governance’, waarin de overheid een beroep doet op NGO’s en burgers om gemeenschappen of coalities te vormen die zichzelf regulerenschikken (Meuleman, 2008). Heel wat theoretici suggereren dat er 4 verschillende manieren zijn waarin metagovernance kan beoefend worden.