Onderwijs in relatie tot P2P/Zelfallocatie: verschil tussen versies

Het kapitalistisch systeem staat volledig haaks op het peer-to-peer systeem. In dit laatste systeem is geld geen drijfveer(Bauwens,& Lievens,2013,pag.42). Mensen vinden toch de motivatie om bij te dragen aan een gemeenschappelijk goed, zonder daar rechtstreeks voor beloond te worden. Het vraagt een andere manier van denken en leven. In een ideale p2p-samenleving is er geen plaats voor geld. Iedereen draagt zijn/haar steentje bij in de samenleving en de maatschappij draait op de onbaatzuchtige inbreng van alle deelnemers. Als we dit geheel plaatje binnen een p2p samenleving kaderen, kan zelfallocatie beter omschreven worden als de vrijwillige bijdrage van een persoon aan een gemeenschappelijk project. Ook hier spreken we van de persoon en het productiemiddel, deze wijzen zichzelf toe aan een bepaald project, maar de persoon doet dit volledig onbaatzuchtig voor een gemeengoed of de ‘commons’. Hij levert een onzelfzuchtige dienst ten gunste van de samenleving(Bauwens,& Lievens,2013, pag. 116).

 

Dat de p2p-gedachte en zelfallocatie voornamelijk wordt toegepast op gemeengoederen is niet onlogisch. Gemeengoederen zijn dan ook zeer moeilijk uit te drukken in geld. Iedereen kent min of meer de kostprijs van een brood, maar er is niemand die de kostprijs van één ton zuivere lucht of één ton proper water kent. Omdat er zo moeilijk een prijs op te plakken is, is het heel moeilijk om gemeengoederen een plaats te geven binnen een kapitalistisch systeem. Toch worden er pogingen ondernomen om het kapitalisme ook toe te passen op gemeengoed.