Onderwijs in relatie tot P2P/Relationele ontologie: verschil tussen versies

De relationele ontologie stelt een mensbeeld voorop waarbij men niet blijft steken in de simpele ‘keuze’ tussen het benadrukken van het sociale enerzijds (bv. het premodern collectivisme waarbij het individu gevangen zit in zijn sociale rol) oftewel het benadrukken van het individuele anderzijds (bv. het neoliberaal individualisme, de mens als autonoom en eenzaam subject). Binnen de relationele ontologie is de visie genuanceerder: men houdt rekening met onze individuele capaciteiten en onze individuele vrijheid, maar wordt onze essentie wordt hier niet toe herleidt. Centraal staan onze relaties en onze vrije deelname aan diverse netwerken en gemeenschappen. ''“Juist op basis van onze individualiteit en individuatieprocessen kunnen we vrije banden aangaan met gemeenschappen en groeien door onze relaties met die gemeenschappen en onze bijdragen aan die gemeenschappen.”'' (Bauwens & Lievens, 2013, p. 143). Het aangaan van relaties maakt ons tot wie we zijn. ''“Je bouwt je identiteit op basis van je bijdragen aan die respectievelijke commons op. ... Vandaag ben je actief in verschillende netwerken en in elk netwerk bouw je een identiteit op via bijdragen. Je krijgt met andere woorden een collectieve samenstelling van je identiteit op basis van actieve contributies in verschillende netwerken.”'' (Bauwens & Lievens, 2013, p. 38). Ook andere filosofen zien het relationele als dat wat ons constitueert: ''“dat het denken van differenties in de geglobaliseerde en gedigitaliseerde mediasamenleving van de 21e eeuw zal overgaan in een radicaal relationele filosofie. Letterlijk radicaal: onze wortels (radices) zijn niet langer oorspronkelijke identiteiten of verschillen, maar relationele netwerken met identiteiten als knooppunten. Daarmee komt het accent niet langer op het verschil of de Ander te liggen, maar op het midden van waaruit alles begint: relaties.”'' (Oosterling, 2010).

Bauwens en Lievens zetten dit idee van identiteit verderop in hun boek uiteen, waarbij ze ook een duiding geven op welke manier hun mensbeeld niet blijft steken in het (autoritaire) collectivisme of een overwaardering van het individuele. Men pleit voor een ''“vrije socialisering op basis van affiniteiten,”'' (Bauwens & Lievens, 2013, p. 163).