Fysica/Kernfysica: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 39:
De stabiliteit van een atoomkern heeft te maken met de krachten tussen de nucleonen. Protonen stoten elkaar af omdat ze een gelijksoortige lading hebben (elektromagnetische kracht). Er moet nog een andere kracht zijn die aantrekkend is opdat de kern stabiel zou zijn. Deze kracht tussen de nucleonen is de (sterke) kernkracht. Vandaar dat er niet alléén protonen maar ook neutronen in de kern moeten aanwezig zijn om die met elkaar in evenwicht te houden. Tussen de positieve protonen in de kern en de rond de kern ronddraaiende negatieve elektronen is er een aantrekkende kracht (elektromagnetische kracht) die zorgt voor de middelpuntzoekende kracht. Zo is ook het atoom stabiel.
 
Binnen de kern zijn de (sterke) kernkrachten overheersend, buiten de kern zijn het de elektromagnetische krachten. De elektromagnetische krachten nemen af met de tweede macht van de afstand, de [[w:Kernkrachten]]kernkrachten met een hogere macht dan twee van de afstand. De sterke kernkracht of sterke wisselwerking is de sterkste van de vier fundamentele natuurkrachten uit de natuurkunde. Naast de (sterke) kernkracht en de elektromagnetische kracht hebben we nog de (zwakke) kernkracht en de gravitatiekracht.
 
Er kunnen nog meer elektronen, protonen en neutronen toegevoegd worden bij de vorige simulatie tot we een koolstofatoom (C-12) opgebouwd hebben.
Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.