Ernest Hemingway/Thematiek

Vaak weerkerende thema's in Hemingways boeken zijn liefde, oorlog, wildernis en verlies. In zijn romans en korte verhalen presenteert hij het menselijk leven als een eeuwige strijd, die pas eindigt met de dood. Waar het in het algemeen om gaat, is de manier waarop de mens de confrontatie aangaat met een crisis en hoe hij de pijn verdraagt ​​die hem werd toegebracht, of het nu zijn eigen fysieke beperking is of de vijandigheid van de samenleving of de onverschilligheid van gevoelloze natuur. In een wereld van pijn en mislukking beschikt het individu wel over de vrijheid van de wil om zijn eigen waarden en idealen te creëren.

Het thema van verlies van mannelijkheid komt meer dan eens voor, met name in The Sun Also Rises. Hem werd ook soms vrouwonvriendelijkheid, homofobie en racisme in zijn werk verweten door de manier waarop hij vrouwen, homoseksuelen en joden beschreef. Het thema van de dood en de zelfmoord fascineert hem, wat blijkt uit zijn verhalen over stierenvechten (Death in the Afternoon) en zijn kortverhaal Indian Camp. In veel van zijn verhalen is het vermogen van een man om de natuur te overwinnen door de jacht en het doden van dieren de ultieme test voor zijn mannelijkheid. In "The Short Happy Life of Francis Macomber" bewijst de hoofdpersoon zichzelf bijvoorbeeld door het schieten van gevaarlijke buffels. Ook oorlog gold als een ultieme test voor een man. Deze gedragscode was voor Hemingway als een soort substitutie voor religie. Die uitdagingen had hij ook nodig om te weten wat leven is, ("Om te leven moet je lijden") en daarom gaf hij zich als jonge man op voor actieve dienst aan het Italiaanse front en ging hij in de periode 1920-1950 als oorlogsverslaggever aan de slag. Hij zag zichzelf als een schrijver en man van de actie, en zijn schrijfstijl weerspiegelde deze waarden.