Franse literatuurgeschiedenis/Heptamerone

De Heptamerone is een verzameling van 72 korte verhalen in het Frans, geschreven door Margaretha van Navarra (1492-1549), en postuum gepubliceerd in 1558. De Heptamerone vertelt het verhaal van vijf mannen en vijf vrouwen die begin jaren 1500 door overstromingen afgesneden worden van de rest van de wereld en hun toevlucht zoeken in een abdij, hoog in de Pyreneeën. Ze moeten wachten tot de brug is gerepareerd en beginnen elkaar - geïnspireerd door Boccaccio's Decamerone - om de tijd te doden op een beschaafde manier elke dag een verhaal te vertellen.

Editie van 1880

Raamvertelling

Margaretha van Navarra construeerde de Heptamerone in de vorm van een raamvertelling en inspireerde zich daarbij op de Decamerone van Giovanni Boccaccio. Het was haar bedoeling om net als in Boccaccio's werk honderd verhalen in tien dagen te vertellen, maar bij haar dood had ze pas het tweede verhaal van de achtste dag afgerond. Veel van de verhalen gaan over liefde, lust, ontrouw en romantiek.

Inhoud en vergelijking met de Decamerone

De Decamerone begint met een ontroerend verslag van de pest ('de zwarte dood') die Florence treft in 1348. Om aan een gewisse dood te ontsnappen, trekken zeven dames en drie jongelingen zich terug op het platteland om elkaar verhalen te vertellen die door hun schertsende en losbandige toon sterk contrasteren met de ellende in de stad.

In de Heptamerone is het een overstroming die reizigers belet terug te keren naar hun huizen: het land is overstroomd, veel reizigers verdrinken, of worden aangevallen door beren en rovers. Degenen die deze gevaren hebben overleefd, worden herenigd in de abdij van Notre Dame de Sarrance, waar ze zich beraden over wat hen te doen staat. De rivier Gave in de Pyreneeën is niet te doorwaden en de bruggen werden meegesleurd met de stroming. Om er een te herstellen duurt het tien of twaalf dagen.

In de proloog van L’Heptaméron vragen de gestrande reizigers aan de vrome Oisille op welke manier ze zich de komende dagen het best kunnen bezighouden. Oisille antwoordt dat ze in tijden van verveling en verdriet veel troost vindt in "la lecture des sainctes lettres", de Schrift leest en God contempleert. De anderen vinden dit echter niet zo geschikt voor hen, omdat ze jong zijn en behoefte hebben aan plezier en afleiding. Uiteindelijk besluiten ze om elke ochtend voor een uur samen te komen in Oisilles kamer om naar haar Bijbelse lessen te luisteren, en de middagen door te brengen in een prachtig weiland, waar ze elkaar verhalen zullen vertellen.