Nederlandse geschiedenis/De achttiende eeuw

Toen het in de eerste helft van de 18e eeuw weer eens minder goed ging met de Republiek werd de Friese stadhouder onder de naam Willem IV stadhouder in de hele Republiek. Hij kreeg bijna koninklijke macht. Aan het eind van de 18e eeuw groeide de interne verdeeldheid in Nederland. De belangrijkste partijen in deze tijd waren de Orangisten, die stadhouder Willem V meer macht wilden geven, en de Patriotten die, onder invloed van de Franse ideeën van de Verlichting en de Amerikaanse Revolutie , een meer democratisch regeringssysteem wilden. Nederland was het eerste land dat de Verenigde Staten erkende, (dit wordt nog steeds op Sint Eustatius gevierd) en de Britten verklaarden het de oorlog om te voorkomen dat Nederland eerst met andere neutrale landen een alliantie zou aangaan en dan alsnog in de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog betrokken zou raken. Zij maakten daarbij handig gebruik van uiterst trage besluitvorming in de Republiek. Deze 4e Engelse oorlog (1780-1784) betekende een ramp voor Nederland, vooral economisch. In 1787 was er een opstand van patriotten, maar het huis Oranje, geholpen door Pruisen, sloeg deze neer. Vele patriotten vluchtten naar Frankrijk.