Plato/Sofist: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
aanvulling |
wat aanvulling |
||
Regel 3:
Tegenover Plato's vroege dialogen die vrij poëtisch zijn opgevat, zijn de 'Staatsman' en deze 'Sofist' nogal 'droge' metafysische beschouwingen. We worden zonder veel achtergrondschets van setting en personages meteen ondergedompeld in filosofische discussies. Het lijkt alsof Plato hier zijn (of Socrates?) dialectische methode eens wil demonstreren of uittesten. De 19e eeuwse Duitse filosoof [[w:Georg Hegel|Hegel]] was er nochtans heel enthousiast over en noemde het een kroonjuweel van de Platoonse filosofie.
De belangrijkste sprekers in de Sofist, de vreemdeling uit Elea en Theaetetus, steken van wal om de ware aard van een sofist te achterhalen. Dat lukt niet zo best. Het fenomeen van het sofisme is daarvoor blijkbaar te complex en heeft vele gezichten. Ze slagen er aanvankelijk (in 231c8-e7) hoogstens in een paar oppervlakkige kenmerken van de sofist te verzamelen. Een hernieuwde poging (in 231a1 e.v.) leidt ertoe dat ze meer tot de kern van de zaak doordringen. Er rijzen echter problemen op die de rest van de dialoog zullen beheersen. De sprekers gaan er over akkoord dat de sofist over een zeer opvallende vaardigheid beschikt: hij kan een zaak zo voorstellen dat wat hij zegt de waarheid lijkt te zijn. Die waarheid is echter helemaal geen waarheid.
{{sub}}
| |||