Engelse literatuur/Middelengels: verschil tussen versies

Na 1066 kwam er invloed van de Franse taal en cultuur. De wereld van de Oudengelse literatuur schetst ons een harde mannenmaatschappij, met strijders en oorlogen waarin het individu zich met of zonder steun van zijn heer probeert staande te houden. Dit alles zou geleidelijk maar radicaal veranderen als gevolg van de Normandische verovering van Engeland in 1066. De Normandiërs staken vanuit Frankrijk het Kanaal over en wonnen de Slag bij Hastings, waardoor het [[w:koninkrijk Engeland|koninkrijk Engeland]] in handen kwam van Willem de Veroveraar en zijn familie. Zij brachten ook de Franse cultuur en taal met zich mee en in de daaropvolgende twee eeuwen volgde een periode van integratie van de twee talen. Frans werd vanaf de 12e tot de late 14e eeuw volop in Engeland geschreven en gesproken, en het was pas na het verloren gaan van Franse bezittingen begin 13e eeuw dat de Normandische aristocraten bewust een meer 'Engelse' identiteit begonnen na te streven. Als gevolg van die vermenging van die twee culturen en talen begon de Middelengelse literatuur zich, onder invloed vooral van Franse minstrelen, zangers en dichters, op nieuwe thema's te richten. De (hoofse) liefde die de troubadours in het Zuiden van Frankrijk bezongen verdrong nu in Engeland de zwaarmoedige literatuur van de krijger.

De term ''MiddelengelsMiddelengelse literatuur'' verwijst naar de literatuur, geschreven in een vorm van de Engelse taal in de periode vanaf 1066 ([[w:Slag bij Hastings|de Normandische verovering]]) tot ongeveer 1470. Gedurende deze periode schreef [[w:Geoffrey Chaucer|Geoffrey Chaucer]] bijvoorbeeld zijn [[w:The Canterbury Tales|Canterbury Tales]]. De [[w:Chancery Standard|Chancery Standard]], een dialect gesproken in de omgeving van Londen werd toen de facto de standaardtaal, niet in het minst door de invoering van de drukpers in Engeland door [[w:William Caxton|William Caxton]].