Onderwijs in relatie tot P2P/Deproletarisering: verschil tussen versies

- De “non-adaptive strategy”: Het bieden van weerstand tegen de eigen ondergeschikte positie in het socio-economische systeem. In dit geval bieden de arbeiders weerstand tegen de kapitalisten. De arbeidersklasse was niet voor het compleet of deels veranderen van het bestaande systeem, maar voor assimilatie binnen het bestaande systeem (Ben-Porat, 1991). Men verzet zich dus tegen zijn minderwaardigheidspositie., Demaar werknemersmen ondernemenwou dan acties omniet het bestaandegehele systeem aanomver te passenwerpen. OpMen dezewou manierverandering wordenbinnen zehet bestaande systeem van het ondernemerkapitalisme.

Via de “adaptive strategy” probeert men deproletarisering binnen te brengen in het proces van klassen- en natievorming. Dit deed men door politieke partijen op te richten. Deze partijen kunnen dan gezien worden als een wijziging in de activiteiten van individuen of een gemeenschap. Door deze op te richten probeert men in zijn levensonderhoud te voorzien. Het is een reactie op de economische spanningen, hier de spanningen van het kapitalisme en de minderwaardigheidspositie van de werknemer. Proletarisatie stond in dienst van de transformatie (Ben-Porat, 1991). Men wou een gehele verandering van het economisch systeem en dus het kapitalisme omgooien.