Amerikaanse literatuur/Vrouwelijke schrijvers: verschil tussen versies

Een belangwekkende ontwikkeling in de '''19e-eeuwse Amerikaanse literatuur''' is de rol die '''vrouwen''' voor zichzelf begonnen op te eisen. In hun werk revolteerden zij tegen het traditionele beeld van de vrouw.

Vrouwelijke 19e-eeuwse schrijvers die nu gewaardeerd worden, zoals Caroline Kirkland, Alice Cary, Elizabeth Stoddard en Rebecca Harding Davis, werden door hun mannelijke collega's vaak niet ernstig genomen. Hawthorne deed hen af als "a damned mob of scribbling women" (een vervloekte bende krabbelende vrouwen). Deze zelfbewuste vrouwen schreven immers over dingen die niet pasten bij de traditionele opvattingen over de relaties binnen het huwelijk. Vrouwen als Kirkland schreven over het ruwe leven aan de frontier, en hoe slecht de vrouwen door hun dronken en gewelddadige mannen behandeld werden (bijvoorbeeld in A New Home). De constante vrees van de vrouwen is een terugkerend thema in haar werk. Alice Cary schreef romans; haar poëzie was populair en werd bewonderd door Edgar Allan Poe. Zij wordt nu vooral herinnerd om haar bundels korte verhalen, waaronder ''Clovernook; or, Recollections of Our Neighborhood in the West'' (1852). Elizabeth Stoddard zag zichzelf als een intelligente en passionele vrouw voor wie het huwelijk een machtsstrijd was, en het moederschap iets dat haar afleidde van de weg die ze voor zichzelf had gepland. In de jaren 1860 publiceerde ze haar beste werk, met romans als ''The Morgesons'' (1862), waarin ze schrijft vanuit het standpunt van een mannelijke protagonist. Rebecca Harding Davis vond het haar taak om het gewone leven te beschrijven ("to dig into the commonplace, this vulgar American life"). Zo vertelt ze in ''Life in the Iron Mills'' uit 1861 over het sombere leven van de fabrieksarbeiders.