Gedichten uit de wereldliteratuur/But, soft! what light through yonder window breaks?

De beroemde "balkonscène"! Wanneer Juliet boven aan het raam verschijnt (op haar balkon), vergelijkt Romeo haar met de opkomende zon in het oosten, en wordt overweldigd door haar licht dat de schittering van de jaloerse maan overtreft.

---

Monoloog van Romeo uit Act II, scene II, 1

(Juliet verschijnt boven aan haar raam)

Maar, stil! Welk licht breekt door aan 't gindse raam?

Het is het oosten, en Juliet is de zon.

Rijs, jij zonnepracht, en dood de afgunstige maan,

die ziek en bleek van wanhoop is

omdat jij, haar dienstmaagd, bevalliger bent dan zij;

Wees echter niet haar maagd, nu ze jaloers is;

Haar vestaals gewaad maakt ziek en groen

en niemand, behalve dwazen, draagt het: werp het af.

Ze is mijn dame, O, ze is mijn liefde!

O, wist ze maar dat ze dat was!

Ze spreekt, maar ze zegt niets: wat nu?

Haar ogen praten! Ik zal ze antwoorden!

Ik ben te vrijpostig... 't is niet voor mij dat ze zo spreekt:

Twee van de mooiste sterren aan de hemel

hebben haar gevraagd om in hun plaats te schitteren

totdat ze terugkeren.

Wat als haar ogen daarboven waren, en de sterren in haar hoofd?

Haar lichtend gelaat zou die sterren beschamen,

zoals het zonlicht een lamp in helderheid overtreft.

Haar blik daarboven zou de nachthemel zo doen oplichten

dat vogels begonnen te zingen omdat ze dachten dat het dag was.

Zie, hoe ze haar wang op haar hand vleit!

O, was ik maar de handschoen aan die hand,

dat ik haar wang mocht raken!

- (vertaling: J. Grandgagnage)

Originele tekst van Shakespeare

(JULIET appears in a window above)

But soft! What light through yonder window breaks?

It is the east, and Juliet is the sun.

Arise, fair sun, and kill the envious moon,

Who is already sick and pale with grief,

That thou, her maid, art far more fair than she.

Be not her maid since she is envious.

Her vestal livery is but sick and green,

And none but fools do wear it. Cast it off!

It is my lady. Oh, it is my love.

Oh, that she knew she were!

She speaks, yet she says nothing. What of that?

Her eye discourses. I will answer it.—

I am too bold. 'Tis not to me she speaks.

Two of the fairest stars in all the heaven,

Having some business, do entreat her eyes

To twinkle in their spheres till they return.

What if her eyes were there, they in her head?

The brightness of her cheek would shame those stars

As daylight doth a lamp. Her eye in heaven

Would through the airy region stream so bright

That birds would sing and think it were not night.

See how she leans her cheek upon her hand.

Oh, that I were a glove upon that hand

That I might touch that cheek!