Leer jezelf ecologisch tuinieren/Gewoon vingerhoedskruid

1

2

3

4

5

De witbloemige variant Digitalis purpurea 'Alba' heeft op de Nederlandse Rode lijst van planten gestaan. De hommels moeten in de bloemkroon kruipen om bij de nectar te kunnen komen. Soms wordt echter een gaatje in de bloemkroon gebeten om zo bij de nectar te kunnen komen. In ongewoon gunstige omstandigheden ontstaat er een Pelorische topbloem op het vingerhoedskruid, die niet tweezijdig symmetrisch is (één verticale symmetrieas),maar alzijdig symmetrisch. Bij normale bloemen is het aantal bloembladen altijd vijf. Ze zijn met elkaar vergroeid, maar aan het aantal schulpjes is het nog zichtbaar. Pelorische bloemen hebben wel 8 tot 14 schulpjes. De akkerhommel heeft een voorkeur voor deze bijzondere bloemen.

Alle families?	Familie: Weegbree (Plantaginaceae) Geslacht: Vingerhoedskruid Soort: Digitalis purpurea
Stengel/Tak:	De stengel en bloemstelen zijn bezet met korte, zachte haren.
Blad:	De plant heeft eironde tot lancetvormige bladeren, die aan de onderzijde grijs behaard zijn.
Bloei: Bloem: Meer van dezelfde kleur?	Mei tot oktober. Meestal donkerrood gevlekte bloemen. Er zijn drie kleuren: donkerrood (hardroze), lichtpaars en wit. Om de rode vlek zit een witte rand. De witbloeiende planten worden soms als aparte soort gezien. De bloemkroon is 4-5 cm lang.
Vrucht:	Een plant kan meer dan negentig bloemen hebben en duizenden zaadjes.
Hoogte/Lengte: Meer van dezelfde hoogte?	± 30-150 cm.
Goede buren:	Goede buren voor deze plant: planten uit de kensoort voor de wilgenroosjes-associatie (Senecioni sylvatici-Epilobietum angustifolii).
Lokken:	Deze plant lokt en/of is vatbaar voor hommels.
Geneeskracht:	Wordt als geneeskrachtig gezien bij hartritmestoornissen. Digoxine wordt gewonnen uit de bladeren van tweejarige planten en wordt gebruikt bij behandeling van bepaalde hartritmestoornissen (atriumfibrilleren) en (steeds minder) bij de behandeling van hartfalen. Deze toepassing is voor het eerst beschreven door de Engelse arts William Withering (1741-1799) uit Birmingham, die waarnam dat een kruidenmengsel van een lokale kruidengenezeres ("old Mother Hutton" uit Shropshire) zeer effectief was bij ernstig oedeem van de benen. Hij ontdekte dat vingerhoedskruid het effectieve bestanddeel in het mengsel was en publiceerde deze bevinding in 1785 in zijn boek "An Account of the Foxglove and some of its Medical Uses". Hoewel hij het middel voor oedemen aanbeval en de werkingswijze hem niet bekend was, was hem wel opgevallen dat het de pols verlangzaamt.
Let op!:	De plant bevat de glycosiden: digoxine, gitoxine en gitaline en is erg giftig.
FAQ:	Vragen en/of antwoorden over de Gewoon vingerhoedskruid?

Maan(d)	Werk	KK	KT	LT	VW	ZD	PA	RA
				O