Leer jezelf ecologisch tuinieren/Stinkend nieskruid

1

2

3

4

5

De geur van de lichtgroene bloemen, wanneer deze worden aangeraakt, is niet aangenaam. Dit geldt nog sterker wanneer de bladeren worden fijngewreven. Het stinkend nieskruid bloeit meestal twee keer, een eerste keer in het vijfde jaar, soms al in het tweede jaar. Nieuwe stengels uit de wortelstok bezorgen gewoonlijk een tweede bloei in het volgende jaar. Daarna sterft de plant meestal.

Alle families?	Familie: Ranonkel (Ranunculaceae) Geslacht: Nieskruid Soort: Helleborus foetidus
Wortel:	Wortelstok.
Blad:	De overwinterende, donkergroene, enigszins leerachtige bladeren zijn handvormig gedeeld in zeven tot elf smalle blaadjes met een gezaagde rand.
Groenblijvend.	Deze plant is groenblijvend en/of winterhard.
Bloei: Bloem: Meer van dezelfde kleur?	Januari tot mei. De lichtgroene, 2-2,5 cm brede bloemen hebben alleen kelkbladen en geen kroonbladen. Deze hebben vaak een paars/bruine rand. De kroonbladen zijn veranderd in nectariën (honingnapjes), die de vorm hebben van een afgeplatte horen. De bloemen groeien trosvormig. Het bovenste deel van het stammetje is evenals de kleine ongedeelde schutbladen, lichtgroen van kleur.
Vrucht:	De vrucht bestaat uit een tot vijf kokervruchten.
Bodem: Meer onder dezelfde omstandigheden?	Grondsoort: Vaak op kalkhoudende grond. Zon Water ◑ ∼
Lokken:	Deze plant lokt en/of is vatbaar voor bijen en mieren.
Geneeskracht:	Wordt als geneeskrachtig gezien bij wormen. Het gif werd vroeger als wormmiddel in de veeartsenijkunde gebruikt.
Let op!:	Alle delen van de plant zijn zwak tot matig giftig, ook de zaden. Het aanwezige helleborin irriteert huid- en slijmvliezen. Reeds door onbeschermd met de zaden om te gaan kan de handhuid irritatie vertonen (gebruik handschoenen!).
FAQ:	Vragen en/of antwoorden over de Stinkend nieskruid?

Maan(d)	Werk	KK	KT	LT	VW	ZD	PA	RA
				O
?	Verzorgen: Let er op dat als de plant veel zaad zet, dit het einde van de plant kan inluiden. Snoei uitgebloeide bloemen tijdig weg.
?	Zie vermeerderwijze. De zaadjes hebben aan een zijde een mierenbroodje waaruit olie komt. De mieren zijn dol op deze olie en slepen hiervoor de zaden mee. Op deze manier vindt de verspreiding van de zaden plaats, soms vele meters ver van de moederplant.