Italiaanse renaissance/Milaan
Milaan
bewerkenPas nadat er een einde was gekomen aan de republiek, werd Milaan een van de leidende steden van de renaissance. Met de verovering van Milaan door Francesco Sforza in 1450 begon voor de stad een bloeiperiode van kunsten en wetenschappen onder de familie Sforza. Hertog Francesco Sforza liet onder meer het Ospedale Maggiore bouwen en restaureerde het Palazzo dell'Arengo. De Sforza's waren bevriend met de Milanese de' Medici-familie. Samen stabiliseerden zij de onderlinge betrekkingen tussen de steden met de Vrede van Lodi [1] en andere verdragen zodat een lange periode van vrede aanbrak voor heel Italië. Dit schiep een uitzonderlijk gunstig klimaat voor de bloei van de kunsten en letteren. Ook de humanistische schrijver Francesco Filelfo werkte aan het hof van de Sforza's. Francesco's opvolger als hertog van Milaan, Galeazzo Maria Sforza, wierp zich vooral op als beschermheer van de muziek. Hij trok ook musici en componisten aan uit de Franco-Vlaamse School om voor hem missen en motetten te componeren. Een van de zonen van Francesco, Ludovico Sforza, werd later bekend als patroon van Leonardo da Vinci en andere kunstenaars. Onder zijn bewind beleefde de Milanese renaissance een hoogtepunt. Kunstenaars en ambachtslieden maakten het hof van Milaan tot een van de mooiste van Italië. Ludovico zette het werk aan de Dom van Milaan verder, verbreedde de straten van zijn hoofdstad en versierde de stad met tuinen.
 |
_-_Foto_Giovanni_Dall%27Orto_25-Apr-2007.jpg) |
|---|
 |
 |
|---|
De architect Bramante was Milanees van 1478 tot 1500. Hij werkte mee aan de decoratie van de kerk van Santa Maria presso San Satiro, de pastorie en het klooster van de Basiliek van Sant'Ambrogio, de apsis van de kerk van Santa Maria delle Grazie in Milaan, het Piazza Ducale (hertogelijk plein) en het Castello Sforzesco in Vigevano.
Leonardo da Vinci verbleef van 1482 tot 1500 in de hertogelijke stad en schilderde onder meer Maagd op de rotsen (La Vergine delle Rocce), Portret van een muzikant (Ritratto di musico) en De dame met de hermelijn. Daarenboven werkte hij in de periode 1494 tot 1498 aan Het Laatste Avondmaal (L'Ultima Cena) in de refter van het klooster van Santa Maria delle Grazie.
Eveneens werkten en woonden aan het hof van Milaan: de schilders Giovanni Ambrogio de Predis, Andrea Solari en Franchino Gaffurio, de architecten en beeldhouwers Giovanni Antonio Amadeo en Cristoforo Solari.
voetnoten
bewerken- ↑ De Vrede van Lodi, ook bekend als Verdrag van Lodi was een vredesakkoord tussen Milaan, Napels en Florence. Het werd ondertekend op 9 april 1454 in Lodi in Lombardije, aan de oevers van de Adda. Het verdrag maakte een einde aan de lange strijd tussen Milaan (onder hertog Filippo Maria Visconti) en Venetië in de terraferma. De Venetiaanse overwinning aldaar in de slag bij Maclodio in 1427, waarbij Florence als bondgenoot meevocht, had immers geen duurzame vrede gebracht.